UMBERTO GALIMBERTIT
Të tradhtosh një dashuri, të tradhtosh një mik, të tradhtosh një ide, të tradhtosh një parti, të tradhtosh madje edhe atdheun do të thotë të çlirohesh nga një përkatësi dhe të krijosh një hapësirë identiteti të pambrojtur nga asnjë marrëdhënie besimi, e andaj në një farë kuptimi më autentike. Ne lindim me besimin se dikush do të na ushqejë dhe dojë por mund të rritemi dhe të bëhemi vetvetja vetëm nëse dalim nga ky besim, nëse nuk mbetemi robër të tij, nëse një ditë do të dimë t’u themi atyre që të parët na deshën: “Nuk jam ashtu siç më do ti”.
Ekziston në çdo dashuri, që nga ajo e prindërve, bashkëshortëve, grave, miqve, dashnorëve e deri tek ajo e ideve që kemi përqafuar, një formë zotërimi që frenon rritjen tonë dhe e detyron identitetin tonë të vendoset vetëm brenda atij rrethimi. Por në çdo besnikëri që nuk e njeh tradhtinë dhe që as e hipotetizon këtë mundësi, ka shumë fëmijëri, shumë naivitet, shumë frikë për të jetuar vetëm me forcat tona. Ajo që quhet “besnikëri” është pamundësia për të braktisur brigjet e mbrojtura, dhe duke marrë parasysh rrezikun të shkosh drejt zonave të panjohura të jetës që u ofrohen vetëm atyre që dinë të thonë vërtet “lamtumirë”.
All reactions:7373
