Poezi nga: Jack Kerouac
Përktheu: Fadil Bajraj
Çfarë do të dua më tepër përveç një vahti kur kam uri, ose një
shtrat kur jam i kapitur,
ose një trëndafil kur jam i pikëlluar?
Çfarë i duhet dikujt më tepër në këtë botë përpos disa kënaqësive
që ia ofron
kjo tokë, kjo tokë e pasur që gufon, që mugullon
me lulëzim çdo
Pranvere, dhe na jep të mirat e saja të ngrohtësisë së njomur për një
verë të shkëlqyeshme?
Çfarë më duhet më tepër përpos një gruaje kur kam pasion,
ose një gotë ujë
kur kam etje, ose muzikë kur jam i vetmuar?
Përse, nuk më duhet dhoma juaj luksoze e ndejes, dhe as
kopshti juaj plot rruginash e pemë!
As dhoma juaj e fjetjes veshur me dru me xhiblik të varur
dhe vajrat! Krejt çfarë më duhet
është dhomëza ime e vockël, me një dritare që do të mund të hynin rrezet e diellit,
dhe një raft
libra, dhe një tavolinë, dhe diç me të cilën do të mund të shkruaja, dhe
letër, dje shpirti im:
Ku mund ta gjej shpirtin tim?
Në vetmi më tha miku im, në vetmi.
Përnjëmend. E kam gjetur shpirtin tim në vetmi.
Jo, nuk më pëlqen bollëku! Kjo është thënë shumë herë
edhe më parë. Dhe
kur e them unë bota po pëlcet nga bollëku, e di
se miliona njerëz që vdesin urie
do të qeshin: ama edhe unë do të qesh me ta dhe do t’i përmbys: unë
e di se për çka e kam
fjalën: nuk jam profet, unë jam, sikur Whitman, dashnor.
Whitman, ai
amerikan i lavdishëm! Barbellion, i cili do të vijë me ju,
kudo, në çdo kohë,
në çdo mënyrë, për asgjë, për çdo gjë. Ejani, unë do të vij
me ju,
thoshte Whitman: Whitman, i nënçmuar, i harruar,
i përqeshur,
homoseksual, dashnor i jetës.
Si do të këndoj?
Do të këndoj: do ta përmend mjerimin, do ta vëzhgoj,
dhe do ta vë në
dukje se si ta zhduk. Muhabet.
