Poezi nga: Xhevdet Bajraj
E ’97-ta erdhi si lopë pa brirë
theu kokën në murin që ndan dritën dhe errësirën
dhe ra para këmbëve të mia në Tiranë
zogjtë e këmbëve m’u drodhën
Rrugës si gjarpërushë
që kurrë s’e ndërroi këmishën
erdhi dita si nuse
hipur mbi kalin e varreve dhe zbriti në parajsë
Lulet e mbjella në mungesën e besimit për ditën e nesërme
çelën plumba të kuq me alarm
për zgjimin e tmerrit
lemerisë
ca njerëz në një pikturë bërtisnin
nxirrnani jashtë
Shikoj tokë e qiell
i vetëm në atdhe
hyj në një bar ta shuaj zjarrin që më kall
kamarieri vjen veshur ashtu si i ka hije
kosovar(r) – thotë disi me mall
Shqipëria s’ka veç Skënderbe
po ka dhe të tjera pije
