BALCANICA

Balcanica, 1
III.
ajo krijesë e marrë e paemër se ç’më kishte formën
e paformë; tënden ballkan që më ndërron përditë fëmijë
përditë i ndërrove këmishat e natën u zhveshe u zhveshe
lavire e shitur që i fshin gjunjtë me pendla të arta
trajtë e patrajtë që u zvarrise të mbërthesh njeriun 
ku e ke fundin: thuaj; fillimin as që e pate mësa yllin
krijesë e marrë që fillove me formën e kësaj toke boshe
dhe në tokë kërkon shpëtim ta gjesh madje përmbarimin
do të zësh vend tani kur erërat kanë harruar veten
e na kanë lëshuar kahje; besa s’di kah thyejmë qafën
ose t’i rrasim gishtat në drita të syve e të nisemi
dikah ta gjejmë ndonjë pol të vetes që të ndalemi; heu
dhe të zëmë ty për qafe ballkan; ndalu njëherë ebu
s’më dhe kohë as në fund t’i bie kësaj nate: ndërrove
formën si të mos ishe ai që të njoh e s’të pranoj;
dikur moti kur të përrallohet historia e vejë e kësaj dite
do të shfaqesh në trajtë njeriu me duar e këmbë;
mbase s’të presin veç ditët nëpër jetë; për ty lum bëfsha
të pret nata e ta vë gjumin në pritë: evropa jote evropa
e ta bën punën e grave që e bëjnë burrat dhe vdesin
ta ndërron formën të rritet barku i rreshton heu kopilat
që marrin këmbë; ikin; me gurë ta thyejnë qafën: të qëndisin

Balcanica, 2

IV.
nëna ime ballkan i shtruar; i dhemb diku pas bjeshkës
edhe në ije; gjëmon ajo fryn era: bie breshër breshër
ia mbaj mend njëmijë e një mallkime në një fjalë
besa edhe dy-tri vera; katër-pesë plagë plagë
herë i dhemb në istri herë në karpate herë në spartë;
nëna ime e ka shpikur breshërin që t’ia thyejë kokën
kokrra e madhe sa guri i ferrit që bie ngaherë heu
prej gjuhës; ajo thotë: kur do të më bjerë guri zemrës
nëna ime ballkan e shtruar sa gjerë sa gjatë tokës
përjarget në tre dete: fryn era; ushton shiu shiu
derisa vjen mordja ajo betohet në ne: është breshër
e ç’të mirë sjellin era e shiu kur e ke nënën vjeshtë
të shtrirë si ballkani: gjëmon; i dhemb pas bjeshkës
në anën tjetër të malit; ne turremi ta zbulojmë dikuhen
pastaj kthehemi me gisht në gojë: dikahe; lotët s’dalin
ka pushuar shiu e këmbët s’i gjejmë nëpër breshër
ajo dënes: po na gjuan zoti me gurë; vraftë veten heu
ballkan është ky i them loke; s’vret e gjuan gjuan

Balcanica, 3

III
unë në mes e gjithë rreth meje guri guri guri
e qielli i vrugët përmbi e toka përfundi e druri
e shpatat e vdekshme dy-tri pika gjaku më shumë 
orët e ndryshkura të malit orët e jetës pa gjumë;
kam nisur t’i dal matanë ujit të quajtur kohë oh
ngadalë në damarët e mi rruzat e kuqe i shoh 
përsëri uji e gjaku e djersa e loti e pikë pikë
e qielli përmbi e toka përfundi veç ik ik ik;
një rrashtë nga pellgu tani veç ngrihet pa skelet
e vihet në roje mbi lëkurën time ballkan e pret;
unë në mes e gjithë rreth meje guri guri druri
e qielli i vrugët përmbi e toka e shkrehtë përfundi
e druri; drini që mbi dhé kapet për qafë të njeriut
të nxjerrë ujët nga gjaku; të ndalë djersë për flijim
prapë uji; tri të katërtat e kësaj bote veç ujë ujë
po gjithnjë ballkani gur e gur gur e gur