Poezi nga: Hans Magnus Enzensberger
Përktheu: Anton Papleka
Ju e dini, Doktor,
Në atë kohë, unë e doja si i marrë.
Çfarë nuk kam bërë
Nga dashuria për të.
Ja epikriza ime. Me kalimin e kohës,
Arrita të kuptoja
Se budallai isha unë.
Ajo nuk i pranonte asnjëherë kërkesat e mia.
Për muaj të tërë, jeta m’u duk fushë me lule,
Pastaj pa pritur e pa kujtuar
Filluan të qarat dhe kërcëllimat e dhëmbëve.
Ajo po luan teatër, thosha me vete.
Ajo don të më frikësojë me ngërdheshjet e saj. Kaq.
Unë ia flaka tuje të gjitha tabletat.
Le të mos i zëmë ngoje tekat e saj.
Ajo nuk vinte kurrë në takim në orën e caktuar!
Mirëpo, Doktor, me gjithë të metat që kishte,
Kisha një dobësi të madhe për të.
Oreksi më është kthyer përsëri.
Sigurisht, nuk ka njeri pa të cilin nuk mund të rrosh.
Kështu, unë do ta shtyj jetën edhe pa të.
Por qysh nga dita që ajo iku, u zhduk,
Qysh nga dita që e kam humbur,
Të flas me zemër në dorë, Doktor,
Qysh nga ajo ditë më mungon diçka.
Ju do të qeshni:
Mua më pëlqen të sjell ndër mend ardhmërinë.
