TREGIM NGA RIFAT ISMAILI

– I ke megjithë mend ato që the?
– Ti ma di kokën. Përse më bën pyetje të tilla?
– Dhe do e vrasësh shokun tënd?!
– Duhet,baba,duhet.
– Ti i urren njerëzit,për këtë dhe do të vrasësh.
– Unë nuk urrej asnjeri,- thashë duke afruar duart në vatër,- Urrej vetëm fatin tim që ngatërrohet me të të tjerëve.
– Ndoshta do të qe më mirë të vrisje veten, atëherë.
Befas dhoma mu duk më e madhe. Edhe vetja mu duk i zmadhuar,sundues,gllabërues, dhe ai që po gllabëroja ,ishte pikërisht im atë, udhërrëfyesi im i gjer atëhershëm, i cili po mblidhej e po strukej brenda vetes,çuditërisht. Kjo fitore po më jepte zemër. Më gëzonte. Nuk mund të harroja sesi kur isha fëmijë e kisha pyetur tim atë se si rripej bagëtia dhe ai, pa ma bërë të gjatë,më mbërtheu prej këmbësh,më vari në degën e fikut,më la aty dhe iku. “Nuk duhet të bësh pyetje kurrë. Mësoi vetë të gjitha”, kishte thënë atëherë ai,duke shkuar.
– Ç’pate? – tha babai.
– Asgjë – thashë duke menduar se tani ai është plakur si një ka, ndërsa unë jam rritur e burrëruar.
U ngrita dhe zura të eci nëpër dhomë. Ndala para një fotografie në mur.
– Të kujton gjë kjo baba,- i thashe,duke treguar me kokë foton.
Ai picërroi paksa syte.
– Dhe…
– Tani asgjë nuk varet më prej teje dhe as prej fatit. Varen thjesht nga unë.
Në dhomë hyri nëna me kafetë në dorë.
Mos e ndiz dritën- i tha babai.
– Mos e mundo,- i tha ajo duke dalë.Pas tre vjetësh,djali ka vetëm dy ditë që eshtë kthyer dhe pasnesër do të ikë përsëri.
Babai u skërmit.
– Kemi të reja që prej ikjes sime,nënë?
– Jo. Vetëm shoku yt Arbeni,tani vjen gjithmonë
e më shpesh.Dhe motrat e tua janë rritur e u ka ardhur vakti- u pergjigj ajo,duke mbyllur derën pas vetes.
Babai kërciti gishtërinjtë.
Ç’bën ai? – e pyeta.
– Kush?
-Arbeni?
– Atë që ka bërë përherë. Nuk tradhëton veten. Vetëm kaq.
U përndeza. ” Ashtu?”- thashë.
– Ti je kopja ime dhe më vjen keq që jeta nuk të ka shtruar aspak. Je krejt si unë. I vrazhdë. Pa mëshirë.
Nuk i ktheva përgjigje. ” Mund të thuash,ç’ të duash,- po mendoja. Je në shtëpinë tënde,baba i dashur. Këtu gjithçka është e jotja ; muret,fotografitë,krevati, baulet,qirinjtë, të gjitha. Madje dikur,edhe unë isha i yti. Mua nuk më takonte asgje. Por gjërat kanë ndryshuar. Tani je ti ai. Nuk të përket asgje.
Babai po më shikonte dhe tundte kokën.Ca hapa që vinin nga jashtë më shkëputën nga mendimet. Pastaj ra dera dhe Arbeni hyri në dhomën e pandriçuar. Më përqafoi dhe pyeti nëse më kujtohej se sa kohë kishim pa u parë.
-Që kur ika- thashë.
– Ti ike me një anije të vogël,e mbaj mend, dhe u zvogëlove edhe vetë po aq.
– Ti gjithmonë atje? – i thashë.
Ku te jem tjetër- tha ai.Shkruaj e shkruaj… Ne tregimet e mia ka veç vrasës dhe vdekje. Pi verë me vrasësit e mi. Njëri rri mbi letër,dhe tjetri fshihet tek shishja me vere. Po ti i njeh vrasësit e tu?- pyeti befas Arbeni.
– Njoh atë që do të vras- i thashë. Jam në krahun e të gjallëve.
Babai u kollit fort.
– Të gjithë jemi vrasës- pëshpëriti Arbeni.
-Ti më shumë sepse mendon për të vrarët e tu!- ia ktheva atij.
– Ti ke vrarë ndonjëherë? – më pyeti ai.
-Po. Një qen që e gjeta të lagur e duke u dridhur nën urë. Megjithate,nuk mund të them se e vrava. Se isha unë vrasësi,dua të them. Atë e kishte vrarë fati i vet i keq dhe për më shumë as që e njihja- ia ktheva dhe,pasi mora frymë,i thashë” po ti?”
– Veç atyre personazheve të gjorë që i pjell e i vras vetë,nuk kam vrarë tjetër.
– Janë shumë?
-Qindra ndoshta.
– Paske ecur,paske bërë hapa përpara- i thashë jo pa të ligë.
Babai mori shishen e rakise dhe mbushi tri gota të vogla e të gjata si thika.
– Gëzuar- tha – Mirëseerdhët!
Trokitja e gotave më zgjoi. Të gjitha sa me kishin kaluar para sysh kishin ndodhur veç në gjumë. Nëna trokiti në derë dhe më solli një kafe.
– Çohu çuno- tha se ka ardhur Arbeni.
– Doja të rrija brenda sot- i thashë i bezdisur. Dhe mu duk sikur ëndrra po vazhdonte.
-Bëhu gati,çuno, të dalësh me shokun. Të takohesh me njerëzit – tha ajo.
Po unë nuk doja të dilja. Shtëpia po më ngjante si kazermë. Fqinjët si të panjohur. Do më kish pëlqyer të rrija në dhomë e të dëgjoja muzikë.
– Thuaji të hyjë- i thashë duke u ngritur.
Ai hyri dhe teksa më përqafonte,më pyeti se sa kohë kishim pa u parë.
Që prej ikjes sime- iu pergjigja,dhe per të mos e lënë endrren të vazhdonte,i thashë; ” Gati jam. Dalim.
Por nè vetvete e ndjeja se nuk po më bënin këmbët për të shkuar askund. Gjithçka është rrëzuar, është zhendosur,ka rënë. Nuk mund të them se ç’ janë këto gjëra të rrëzuara që më dhimbsen e që më ngjallin trishtim,por di të them,se më duhet shumë kohë për ti sistemuar e për ti rivendosur nëpër vendet që u takojnë.
– Dalim- tha Arbeni i kënaqur. Më në fund je në vendlindje. Atje ku je ti eshte me bukur,po vendlindja eshtë vendlindje, shok!

U ktheva pranë mesnatës. Babai po më priste. U kollit kur përshkova korridorin. Nuk desha ti them asgjë. Asgjë. Asgjë. Asgjë. Por nuk e di se ç’ shtysë më bëri të flas dhe,kundër dëshirës,i thashë se përse isha vonuar.
– Ti tani je burrë,dhe mua tek ti më takon gjithnjë e më pak- tha ai.
Shtanga.
Ç’ bëre me shokun tënd? – më tha pa më lënë kohë.
– Së shpejti do e vras- i thashë i kapur në faj- Së shpejti.
Babai mbushi një gotë raki.
– Do? – më pyeti.
– Po ti çfarë bën?
Ai e ktheu me eks.
– Unë nuk kam ndryshuar- tha ai.Ti ke mbetur po ai spurdhjak që ke qenë. As ti s’ ke për të bërë kurrë prokopi ,por të dua dhe më pëlqen sepse më ngjan.-tha babai dhe shkoi të flinte.87