Nga: Jorge Bucay
Përktheu: Bajram Karabolli
Në një mbretëri të gëzuar, ku njerëzit kurrë nuk arrijnë dot, apo ndoshta ku njerëzit kalojnë përjetësisht pa e marrë vesh …
Në një mbretëri magjike, ku gjërat e pakapshme, bëhen të kapshme …
Kishte një herë …
Një gjol të mrekullueshëm.
Ishte një lagunë me ujë të pastër kristal ku notonin peshq të të gjitha ngjyrave që njohim dhe ku tonet e blerimit reflektoheshin pa reshtur …
Dhe, në atë gjol magjik e transparent, pasi u bënë bashkë, si dy shokë të ngushtë, trishtimi dhe zemërimi, shkuan për të bërë banjë.
I hoqën rrobat dhe, ashtu lakuriq, të dy u futën në gjol.
Zemërimi, i nxituar (siç është gjithmonë zemërimi), plot ngut – pa ditur as vetë pse – bëri banjë shpejt e shpejt dhe, me vërtik, doli nga uji …
Por, siç dihet, zemërimi është i verbër, ose, të paktën, nuk e dallon qartë realitetin, kësisoj, lakuriq dhe i nxituar, me të dalë nga uji, veshi të parat rroba që hasi përpara …
Dhe ndodhi që ato rroba nuk qenë të tijat, por të trishtimit …
Dhe ashtu, i veshur me trishtim, zemërimi iku.
Shumë ngadalë e shumë i qetë, si përherë, i vendosur të qëndrojë aty ku është, trishtimi mbaroi së lari dhe, pa kurrfarë nxitimi (ose më mirë të thuash pa e vrarë mendjen se koha ikën), më nge dhe lehtë-lehtë doli nga gjoli.
Por, në breg nuk ishin rrobat e tija.
Siç e dimë të gjithë, gjëja që trishtimi nuk e duron dot është të rrijë lakuriq, kështu që veshi rrobat që gjeti aty, të cilat ishin rrobat e zemërimit.
Tregojnë se qysh atëherë ndodh shpesh se dikë që është i zemëruar, i verbër, mizor, i tmerrshëm dhe tërbuar, po ta shohim me kujdes dhe për një farë kohe, do të vëmë re se zemërimi i tij në dukje është një maskë, dhe pas asaj maske prej zemërimi, në të vërtetë … fshihet trishtimi.
