PAS MARRËZISË
Vetja më duket gavetë
ushtrie boshe
Me një lugë pa bisht e
një pirun brenda
Si eshtra të braktisura
Të ndonjë heroi të
panjohur.
Më pas vetja më ngjan me një
helmetë
Që ka brenda kokën time të
prerë në qafë
S’dihet se ku e kur
Në luftrat e humbura.
Pastaj si helmetë bosh
Ku zogjtë kanë ndërtuar fole
Por vezë as zogj s’ka
Qyqet lëshojnë vezët aty
dhe ikin.
Pastaj shoh që helmetën e
përdorin si kusi
Me zie mish për të shtatat e
lirisë.
Liria pa ëndrra ka mbetë.
Liria ka mbetë gavetë boshe
E bërë stutël prej fëmijëve që e
hedhin tej
Dhe ndonjë plakë e merr dhe e
hedh në ndonjë parvaz.
Liria ka mbetë si helmetë e
shpume plumbash
Ku fërshëllen era dhe vajton
vajet tona.
TI KE FTOHTË ZOG I VOGËL
Ti ke ftohtë zog i vogël,
dridhesh në ballkon
Unë çel dritaren, ti nuk hyn
ku jam unë
Ke frikë, nuk beson
E di, është bërë i pabesueshëm
njeriu.
Sado të lutem unë të mos kesh
frikë
Ti nuk beson, më sheh në sy
Çfarë të bëj unë o zog i vogël
Si të ngroh ty.