Pirro Minella Millona

Te dy ne erresiren qe kishte zaptuar qytetin, u futen ne ate banese, buze prroit, qe kalonte ne ate lagje periferike te qytetit. Ftohte, dimer, jashte fryn. Te strukur ne ate qoshe te ngrohte te baneses se shokut te tij. Kishte dite qe e kishte lajmeruar shokun se i duhej shtepia si strehe sekrete, per ate nate. Perballe njeri tjetrit.

Sa e kishin pritur ate cast..-Me perqafo fort, edhe me fort ta ndjej shume perqafimin tend ne kete nate te ftohte.Ndjehu frymemarjen e sajte crregullt, te ngrohte, rreze veshitE shtrengoi fort ate, e ndjente se ja kishin vjedhur zjarrin e ndjenjave per vite me rradhe. Ererat jashte fryjne velat e tyre si ne nje det te hapur.

Kudo mjegulll e trashe. Asgje nuk pipetinte.I peshperiti ne vesh:-Me shtrengo, fort, jam e jotja, mos te lutem jo nuk duhet te me lejosh te shkoj, prandaj me perqafo fort, shume fort, te behemi nje trup i vetem, te perballojme kete dimer te acarte..Ai ndjente trishtimin tinzar, qe donte te zaptonte shpirtin e tij, qe te grryente si erozioni i lumenjeve kujtimet teper mbreselenese te se kaluares.Ato kujtime, qe kishin larmine e ngjyrave, nuk ishin te errta si donte ti ngjyroste trishtimi.

Ajo brenda syve te tij shikonte pasqyrimin plot drite te ndjenjave te saj.Nata ishte e ftohte e dimrit ne kulmin e tij, prandaj ai e perqafonte fort, qe te mos ta lejonte te shkonte ta perpinte erresira dhe dimri i terbuar.Mendimet e te dyve nuk merrnin forme, ishin aty thelle brenda tyre ishin memece, pa goje.

Me te dy duart i kapi fytyren e kthehu nga vetja dhe i foli me ze te embel:-Mbushe me kengen tende, shpirtin tim, qe une ta degjoj embelsisht, simfonine e dashurise tende, te bie ne enderrime, jeta ime te jete me jeten tende, plot ngjyra te endrrave te tua te perziera me fijet e mendimeve te miaj plot kolorit.Kjo ishte nata e ftohte e dimrikt te acarte, prandaj ai e perqafonte fort……….Embelsisht i peshperiti:-

Me puthje pasionante do te hyj ne porten e zemres tende te dlire, te dashuruar pafundesiht……