Bardhyl Londo

E mora në duar kokën tënde,

prushi i gjakut pëllëmbët m’i dogji.

Në sytë e tu si në një ëndërr rashë

dhe më s’u zgjova.

Në sytë e bukur si loti.

Me gishtat e dridhur të dashurisë

emrin tënd shkërmoqa germë për germë.

Të thirra e dashur,

Të thirra motër,

Të thirra nënë.

Ti hesht, e bukur, e tejdukshme,

natyrshëm siç mbin bari.

Oh, hapi ata sytë e zes,

hapi, të vijë

behari.

Hapi ata sy

më përrallorë se fantazia e Zhyl Vernit,

dy lëndina ku rritet lirizmi.

Në retinën e tyre si në ekranin më të ndershëm

Veten më mirë kuptova,

ty,

njerëzimin.

Je tepër e lashtë për të të thirrur Evë,

je tepër e bukur për të të thënë Zhuljetë.

Sa kohë kemi që duhemi? Dy mijë, tri mijë vjet?

Me ty e kam lindur Prometeun,

me ty shekullin e njëzetë.

Po ty

të zuri gjumi?

Shtrihu.

Ti më mësove të vërtetën e madhe:

DASHURIA ËSHTË NJË MONUMENT

MBROHET NGA NJERIU!

(1988)