Merita Abazi

 Isha duke u kthyer në shtëpi. Përballë vetes shoh dy vetë. Njëri u ndal. Tjetri/a vazhdoi rrugën. Më qeshi njeriu. U ndala. I hoqa kufjet. “Nuk ju njoh”- i thashë ” Unë po. Kam qenë nxënësi i juaj” ai nga pakë i thinjur, mu duk interesant. ” Ishit e re…në vitin 1982…Nuk mund t’ju harroj” – tha duke buzëqeshë. -Para 41 vitesh? – them. Qeshëm të dytë. -Mirë më vjen që ju pashë- tha – Edhe mua, më fal , nuk të njoha- i thashë. – E di. Aq gjenerata keni pasë. -Ditën e mirë – i thashë duke ia zgjatur dorën në shenjë përshëndetjeje duke buzëqeshur. Vazhdova ecejaken me kufje në vesh. I dëgjoja lajmet e Radio Shkupit. – Ju ndjek në fejzbuk- iu dëgjua zëri i tij. I lexoj krejt shkrimet e juaja. E ktheva kokën. Qesha dhe eca. Zot , aq vite, dhe më njohin e më përshëndesin në rrugë. Kësaj rradhe, jo si përherë, nuk e pyeta as emrin, as kujdestarin , as klasën, asgjë. Eca. Kisha një ndjenjë të bukur.

Buzëqeshja e një lumturie të fshehur brenda meje, një fllad që ma përshkonte trupin. Më njohin. Më respektojnë. Sa e sa herë më janë afruar, pas shumë dekadave, djem e vajza, gra e bura me fëmijë në dorë, duke u treguar atyre me gishtin drejtuar në mua: “Kjo është profesoresha ime, që ju kam folë sa e sa herë…” E me krenari tregonin momente të paharruara mësimi, të shpjegimeve të mia për vepra autorësh që nuk i kishin harruar aq e aq vite.: – Eh moj profesoreshë, njëherë një ish nxënës filloi t’i tregonte djalit të tij trembëdhjetë vjeç: – Kishim shqip. Ishte ora e shtatë. Veç kishte nisë të erret. Ju pasi e vizatuat FERRIN si koni, të Dante Aligierit, kur nisët të na shpjegoni, ne hymë të gjithë në film. Kishit një mënyrë shpjegimi aq interesant. Ne dëgjonin e dridheshim nga frika. Ishte errësuar e ne ju dëgjonim aq me kujdes, sa kur ra zilja, na zgjoi prej transit. O Zot. Kurr nuk do ta harroj ferrin e mëkateve të Dantes. Qesha : -Unë, kur e shpegoja një vepër, isha brenda saj. Çfarë shihja, i përjetoja, dhe sigurisht, mënyra dramatike e rrëfimit , e bënte veten.

Po atëherë s’kishte vepra që t’i lexoni. Mua më duhej të jem mjeshtre që t’ua lë në mend, e mos t’i harroni. – Ne u tregojmë fëmijëve tanë për veprat që i kemi dëgjuar prej jush, profesoreshë. Një mbrëmje u mblodhëm shokët e gjeneratës. Fjalë pas fjale, sikur e përsëritëm tërë materialin e shkollës së mesme . B…na thoshte, duke parë se nuk më kujtohej, qeshi: – normal profesoreshë, ne ishim shumë, sa e sa gjenerata…një keni qenë, të gjithë ju njohim.

 E tregoja B…, që atë mbrëmje na tha: E dini çka? Mefistofelin unë nuk e harroj asnjëherë…e më duket edhe sot se ai djallë hyn në ne dhe na tjetërson. Ah Gëte…sa e njohin fëmijët tanë. Më falni, ju ndalëm në rrugë. – Kjo është një dhuratë për mua- thashë. Ishte një kënaqësi që u pamë. Kështu gjithnjë kur dal në rrugë me kufje në vesh, shoh fëtyra të ndritura të ish nxënësve/ seve të mia, që i kam trajtuar si fëmijët e mi.. .sa e sa herë ka ndodhë të më hidhen në qafë sikur ta kishin parë nënën e tyre. Sot nuk u ndala shumë. Shoqëruesi / sja , nuk shikova mirë, sigurisht e pritte. Ky mendim, me mbushi me një ndjenjë gëzimi. Ishte aq e madhe sa tërë rrugës, buzëqeshja e gjatë, më shoqëroi deri në shtëpi. Sa shpesh kam takime të këtilla. Tani edhe marrim me vete ndonjë sellfi foto. Sa shumë gëzohemi. Isha dhe jam e lumtur!