Nga Gladiola JORBUS
Në kupolën e mbrëmjes shuhen
jehonat e zërave pa ngjyra.
Shija e pluhurit ngjan me lotët
që trashëguam nga Dhiata e vjetër.
Sonte zhytem në qepallat e tua,
notoj në dhembjen skllavëruese,
buzë një dritareje pa yje.
Të vdekurit ëndërrojnë
më shumë se të gjallët.
Shpirti im ka vetëm një stinë,
por endet në dukuritë e motit
të kthjellët, të ngrysur, të ashpër, të lagësht.
Si një flutur nate i përvidhem
shtratit tënd të llohës.
Dhe dashuria tretet
në një britmë lotësh.
