RIFAT ISMAILI

Jam lodhur duke

shkruar por jo duke

ëndërruar…

Ëndrra që s’kanë të

ngjashme me njeri.

Një mizëri

milingonash shtyp

lekurën e gomosur

të një pëllumbi

Kufomë e heshtur

nen qiellin gri.

Si ushtri

përbindshash të

vegjel

Më depërtojne në

shpirt.

Jam i lodhur

nga iluzione e deluzione.

Në jetën time kanë

humbur shpresat

Për të bëre ato që

dot si bëra

Po mbase do i bej ne

nje tjeter kohe

I veshur me nje

dimension të ri.

Gjëra që shumë kam

kërkuar dhe dashur

Të më mëkojnë

hidhërimin me

mjaltë.

Por nganjëherë e

quaj veten me fat

Që ne kete botë jam

ende gjalle.