RIFAT ISMAILI
Jam lodhur duke
shkruar por jo duke
ëndërruar…
Ëndrra që s’kanë të
ngjashme me njeri.
Një mizëri
milingonash shtyp
lekurën e gomosur
të një pëllumbi
Kufomë e heshtur
nen qiellin gri.
Si ushtri
përbindshash të
vegjel
Më depërtojne në
shpirt.
Jam i lodhur
nga iluzione e deluzione.
Në jetën time kanë
humbur shpresat
Për të bëre ato që
dot si bëra
Po mbase do i bej ne
nje tjeter kohe
I veshur me nje
dimension të ri.
Gjëra që shumë kam
kërkuar dhe dashur
Të më mëkojnë
hidhërimin me
mjaltë.
Por nganjëherë e
quaj veten me fat
Që ne kete botë jam
ende gjalle.